Het leven kan klappen geven, aan de ene nog wat meer dan aan de andere. Viviane en Marina kunnen er van meespreken. De strijd om het einde van de maand te halen met een te krap budget is een rode draad door hun leven. Maar dat is hun vriendschap ook.
Viviane: “Ik woonde met mijn gezin tien jaar vlakbij het Bisthovepleintje. Het ligt er nog steeds als toen bij. Ik mis die buurt, we hadden daar een heel mooie tijd. De buren waren heel sociaal, we zaten ’s avonds samen op straat. Als ik door dat straatje rij, dan denk ik nog steeds: “Dat was hier ooit mijn huis.” Ik heb enorm veel spijt dat ik het moest verkopen door mijn scheiding.”
“Sinds 2,5 jaar kom ik naar Recht-Op (vereniging waar armen het woord nemen – red.). We hebben een paar tegenslagen gehad. De afrekeningen en kosten aan ons huis lopen hoog op. Tot mijn grote spijt moest ik stoppen met werken, ik ben nu invalide. Mijn huidige man is maar een gewone arbeider, die heeft ook geen hoog loon. Door de afrekeningen van gas, water en elektriciteit, mijn medicijnen, de ziekenhuizen en specialisten zit ik terug in geldproblemen. We praten bij Recht-Op over ons dagelijks leven, de vakantie, de kinderen. Ik vind dat heel belangrijk. We lachen en zwanzen ook, hier kan je echt jezelf zijn. Soms vloeien er traantjes, de bijeenkomsten kunnen heel emotioneel zijn. De problemen van vandaag ‘triggeren’ die van vroeger. Maar hier word je opgevangen, je staat niet alleen. En de code is: alles wat gezegd wordt, blijft binnen de groep.”
Marina: “Ik maakte een paar keer mee dat ik ergens huurde, maar moest vertrekken omdat het gebouw werd verkocht. Een woning vinden is moeilijk als je niet meteen een borg kan betalen. Ik ging van krot naar krot.”
Viviane: “Je had de middelen ook niet.”
Marina: “Dat is nog steeds zo. “We geraken er ooit wel uit”, dat blijf ik al die tijd aan mezelf zeggen. Als invalide heb ik geen loonfiche. Huisbazen denken dan dat ik de huur niet zal kunnen betalen en weigeren mij.”
Viviane: “Ik had altijd een goede band met Marina. Ze is één van mijn oudste en beste vriendinnen. We zijn heel eerlijk met elkaar, klinkt het niet, dan botst het. We kennen elkaar al dertig jaar.”
Marina: “Viviane en ik zijn een Siamese tweeling. Onze vriendschap heeft ups en downs gekend. Op bepaalde momenten kon ik iets zeggen en deed Viviane toch haar zin. Of omgekeerd. Maar dat was vroeger.”
Viviane: “We hebben elkaar een paar jaar niet gezien door iets stoms. Maar alles is uitgepraat. Er zijn veel tranen gevloeid. Je bent mijn beste vriendin, ik hou van jou op een vriendschappelijke manier. Onze band gaat heel diep.”
Marina: “Daar komt niemand tussen.”