Kampioen
Kapperswedstrijden zijn eigenlijk goed te vergelijken met wielerwedstrijden, vindt Jos, die zelf ook heel wat heeft afgefietst. De ene ploeg is al sterker dan de andere, en ze proberen de beste kappers binnen te halen of van elkaar af te snoepen. Er wordt ook in verschillende categorieën gespeeld: dames en heren, waarbij de heren nog werden onderverdeeld in ‘modern’, ‘commercieel’ en ‘bros’. In verschillende landen werden ‘klassiekers’ georganiseerd, zoals de Gouden Hand in Antwerpen, de Gouden Tulp in Amsterdam of de Gouden Roos in Parijs. Daaraan namen nationale ploegen deel, die werden samengesteld uit de beste kappers uit de verschillende ploegen. En op die klassiekers konden de vier of vijf eerste kappers per land zich selecteren voor het wereldkampioenschap.
Er was één probleem: Jos ging dan wel wekelijks in Brussel trainen, maar door omstandigheden kon hij vier jaar lang aan geen enkele wedstrijd meedoen. Op die manier zou hij nooit geselecteerd geraken. Maar dat was buiten de vertegenwoordiger van L’Oréal gerekend die met Jos een klant in huis had die stilaan naam begon te maken. Want mits er geld op tafel lag, mocht een kapper zich ook individueel inschrijven voor de wereldbeker. De firma betaalde Jos’ inschrijvingsgeld en hotel. Hij deed mee, los van de nationale ploeg, en behaalde meteen een vierde plaats. Zijn Belgische (en vooral Antwerpse) concurrenten zagen groen van jaloezie. Maar vanaf nu was Jos gelanceerd en werd de volgende jaren wél telkens geselecteerd voor de nationale ploeg én voor het wereldkampioenschap. Hij eindigde altijd bij de eersten, maar op 15 september 1970 was het écht raak. Jos Verdonck werd in Stuttgart voor een publiek van meer dan honderdduizend toeschouwers wereldkampioen herensnit.
Terug in België werd hij meteen aangesteld als trainer voor de nationale ploeg en kreeg aanvragen uit Amerika en Japan om ook daar masterclasses te geven. In Tokyo met succes, want dat jaar won Japan de wereldbeker. Tegelijk bleef hij elke maandag trouw lesgeven in de kappersschool van de Lakborslei, een engagement dat hij 25 jaar enthousiast zou volhouden.
De meeste kampioenschappen werken met wisselbekers. Ook de Belgische. Maar omdat Jos zo vaak na elkaar internationale wedstrijden won, mocht hij in 1975 de authentieke ‘Beker Paul Rans’ houden - een trofee die voor het eerst was uitgereikt in 1922! Jos en Andrea gebruiken hem sindsdien bij gelegenheden als champagnekoeler.